गाउँमा आफू जन्मेकोमा गर्व गर्छ
भाग्यमानी ठान्छ
तन्नेरी पाखुराहरूको खाँचो अनुभव गर्छ
गाउँको पीडा र घरको अभावले ग्रसित हर्के
धन कमाउन र परिवारलाई सुखसयलमा राख्न
ऊ बेहोसीमा सहर पस्छ।
सहर!
मान्छे-मान्छेबीच नैतिकता हराएर
रमिते अनुहारहरूसँग मितेरी लाउँदै
मान्छेकै भिडबाट
पीडाले घाइते बनेर
प्रत्येक गाँस-गाँसमा हराएको छ।
कोलाहल व्याप्त मानवताहीन यो सहरमा
ठूलो भाग खान हामफालेको थियो
आफ्नै बाध्यता र विवशताले
चिथोरिरहेको छ उसका सपनाहरू
खोक्रो पेट र खोक्रो अस्तित्व बोकेर
सबले आफ्नो पीडा बोकेका छन्।
यहाँका मान्छे विदेशी सहयोगले मातेको छ
रीतिरिवाज र आडम्बरको बीचमा फसेको छ
धनको आडमा इज्जतलाई फालेको छ
भिखारीजस्तै हात फैलाएर बाँचेको छ
परम्पराको झ्याली पिटाएर
रमितैरमितामा हराएको छ
कसैलाई चुसेको छ
कसैलाई खोसेको छ
धन्य छ यहाँका माछेहरूको बाँच्ने शैली
यसैभित्र जाकिएको छ- मेरो गाउँको हर्के।
परिवारका सपनाहरू यहाँ सबै रित्तिएको छ
पौरखी हातहरूमा यहाँ सबको हतकडी छ
यो सब देख्दा छाती चसक्क दुख्छ
त्यसैले, हर्केलाई यो सहरदेखि घृणा छ।
हर्के सहरको कुकृत्य जालमा फस्न चाहँदैन
उसलाई सहरभन्दा आफ्नै गाउँ प्यारो छ
आफ्नै गोरेटो र वनपाखामा रम्न चाहन्छ ऊ
आफ्नो गाउँ सम्झँदै धुरुधुरु रून्छ
यो विवशता हर्केको मात्र होइन
सम्पूर्ण नागरिकको आफ्नै कथा हो
जो आफ्नै सोझो मजदुरीले बाँच्न चाहन्छ
त्यस्तो मान्छे यो सहरमा
अनिकाल रोपेर भोकभोकै मर्ने गर्छ।
प्रकाशित मिति: बिहीबार, जेठ १२, २०७९, ०६:१८:०७
