नांगीनको कुहिरोभित्र लुकेको
पाँचथरको गोरेटो बाटो
त्यहीँबाट उम्रिए आँखा भिजाउने
कथा हो सिङ्गो नेपाली जाँतो।
कसैको सपना छ त्यहाँ उडिरहेको
कसैको पाखा छ रुँदै बसेको
अन्नको एक मुट्ठी, पसिनाको गन्ध
त्यो माटोमा जीवन बोलेको।
भाषा अनेक, जात अनेक
तर मन एउटै हो नि
सपनामा बन्छ एउटै गाउँ
जहाँ न रहोस् पीडा, न त हीनता कुनै।
शिशिरको बतासले हल्लाउँछ बाँसघारी
अनि कोसेली ल्याउँछ सद्भावको भारी
त्यही सद्भाव बग्छ तमोरको छाती
जहाँ सबै जात छन् एउटै मात्राती।
नांगीनको चुल्होमा पाको प्रेम
पाँचथरको घाटमा बगेको सेतो सेतो नेम
भुल्न नसकिने त्यो बाल्यकाल
र आत्मामा गुन्जिरहने मातृभाषाको चाल।
हामी सबै एउटै देशका फूल
रङ फरक तर सुवास उस्तै मूल
यो कविता न हो भल्कै शब्दको खेल
यो त नांगीनको माटोलाई चुम्ने माया बेल।
-1746009348.jpg)
