पुष्पन, एक साधारण युवा जो राजधानी बाहिरको एउटा सानो सहरमा डेरा गरी बस्दै थियो। उसको मनमा एउटा मात्र सपना थियो, आफ्नो भविष्यलाई उज्ज्वल बनाउन लोक सेवा तयारीमा सफलता प्राप्त गर्नु। यसका लागि उसले अध्ययनलाई प्राथमिकता दिएको थियो।
उसको दिनचर्या सरल र उद्देश्यपूर्ण थियो। घरभन्दा टाढा बिरानो सहरमा एक्लै लोक सेवा अनि स्नातक तहको पढाइलाई साइड बिजनेस जस्तै अगाडि बढाउन बिहान उठेर सबेरै क्लास अटेन्ड गर्न जानु, दिनभरि किताबहरूमा घुसेर तयारी गर्नु र रातलाई आफ्नो पढाइको कोर टाइम बनाउनु।
तर जस्तो-जस्तो समय बित्दै गयो, उसको जीवनमा एउटा असाधारण परिवर्तन आयो। उसको नजर लोक सेवा फेसबुक ग्रुपमा सदस्य रहेकी एक केटीको प्रोफाइलमा पर्यो। उनको नाम थियो प्रिती। कुराकानी हुन थाल्यो। फेसबुकको माध्यमले एक नयाँ सम्पर्क सुरु भयो प्रितीसित। उनले पनि आफ्ना दाइ-दिदीहरूसँग राजधानीमा बसेर स्नातक पढ्दै थिइन्। उनको स्थायी ठेगाना भने अर्घाखाँची थियो।
सानै भए पनि एक प्राइभेट कम्पनीमा जागिर गरेकी थिइन् प्रितीले। उनी पनि आयोगले खुलाउने विभिन्न पदको परीक्षाका लागि तयारीमा थिइन्। त्यसैले त उनीहरूको गफ बढी पढाइसम्बन्धी नै हुन्थ्यो। त्यो पहिलो संवाद नै सामान्य थियो तर थोरै समयमै हाम्रो संवाद चाँडै बढी गहिरो हुन थाल्यो।
प्रिती पनि उत्साहित थिइन्। सामाजिक सञ्जालमा राजधानी पसे लगत्तै सक्रिय थिइन्। जब पुष्पनसँग उनको संवाद सुरु भयो, उनीहरूको सोच र दृष्टिकोण एउटै थियो; उद्देश्यका साथ अघि बढ्न र केही ठुलो उपलब्धि प्राप्त गर्न। प्रिती राजधानीकै एक प्रतिष्ठित कलेजमा आफ्नो स्नातकको अध्ययन गरिरहेकी थिइन् तर उनको मनमा गहिरो इच्छाशक्ति थियो कि उनले आफ्नो जीवनलाई कुनै उच्च उद्देश्यको लागि समर्पित गर्नेछिन्।
दुवै जनाले एक अर्कालाई आदानप्रदान गर्न थालेका थिए- पहिले-पहिले सामान्य कुरा, पछि त्यसपछि आत्मिक कुरा, जीवनका गहिरा तात्त्विक विषयहरू। पुष्पनलाई प्रिती बहुतै आकर्षक लागिन्। त्यसको पछाडि उनको सिर्जनात्मकता, सकारात्मक सोच र जीवनप्रतिको धारणाले उसलाई थप प्रभावित बनायो।
प्रितीले पनि पुष्पनलाई बुझ्न थालिन। यस बिचमा, उनीहरू बिचको संवाद माया र चाहनामा परिणत भएको थियो।
‘तिमी बिना मेरो जिन्दगी अधुरो छ,’ पुष्पनले एक दिन प्रितीसँग भन्यो।
प्रिती पनि जसरी आफ्नो भावना प्रकट गर्ने अवसर पाउँथिन्, उनले भन्न थालेकी थिइन्, ‘मैले पनि तिमीलाई चाँडै भेट्न चाहन्छु। हामी छिट्टै भेटूँ न।’
यो सम्बन्धको सुरुआत थियो, जहाँ दुवै जनाले एक अर्काको लागि समय निकाल्न थालेका थिए। दुई जनाबिचको प्रेम साँचो, गहिरो र विश्वासमा आधारित थियो। तर समय बित्दै गयो, पुष्पनको प्राथमिकता बदलिन थाल्यो। उसको मानसपटलमा यो अहिलेको प्रेम त समयको आकर्षण मात्रै पो हो कि जस्तो लाग्न थाल्यो। कतै यो आकर्षणले आफ्नो लोक सेवा उत्तीर्ण गर्ने सपना बिच बाटोमै लडखडाउने त होइन? उसले क्रमशः बुझ्न थाल्यो कि जीवनमा सफलता प्राप्त गर्नका लागि परिश्रम र अनुशासन आवश्यक छ। आफ्नो भविष्यको लागि कडा संघर्ष गर्नुपर्ने छ भन्न बिस्तारै बुझ्न थालेको छ आजभोलि पुष्पनले।
प्रितीसँगको सम्बन्धले उसको अध्ययनमा र ध्यानमा केही हदसम्म बाधा पुर्याएको महसुस गर्न थाल्यो। उसका लागि लोक सेवा परीक्षा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण थियो। परीक्षा उसको भविष्यको मार्ग निर्धारक थियो। यसै कारण एक दिन पुष्पनले प्रितीलाई भन्यो, ‘मलाई माफ गर तर अहिले मेरो ध्यान लोक सेवा र पढाइमा छ। म तिमीलाई समय दिन सक्दिनँ।’
यो कुरा प्रितीका लागि एकदमै पीडादायक थियो। ती शब्दहरूले उसका हृदयमा एउटा गहिरो चोट पुर्याएको थियो। उसले सम्झिन थालेकी थिइन्, ‘के मैले साँच्चै माया गरेको थिएँ कि यो केवल क्षणिक आकर्षण मात्र थियो?’
प्रिती पिल्सिन्छिन्, के यो सम्बन्धका लागि त्यो प्रेमको आधार कत्तिको बलियो थियो? के यो केवल एक सँगै समय बिताउने खेल थियो? प्रेमको अर्थ भनेको केवल खुसीमा रमाउनु मात्र होइन, त्यसभन्दा गहिरो अर्थ पनि हुनुपर्छ।
प्रिती र पुष्पन बिचको सम्बन्धमा पहिलो ठुलो दरार त्यस बेला मात्र सुरु भयो जब यो सम्बन्ध एकतर्फबाट चाहने र अर्कोतर्फबाट असमर्थतासम्म पुर्यायो। पुष्पनका लागि प्रिती महत्त्वपूर्ण थिइन् तर उसको भविष्यको लागि लोक सेवा परीक्षा अझ महत्त्वपूर्ण थियो। पुष्पनको दिमागमा उस्तो आँधी चल्दै थियो कि उसलाई दुबिधा भइरहेको थियो- के प्रेममा रहेर पनि लोक सेवा उत्तीर्ण गर्न सकिन्न र? अर्को मनले भन्दै थियो होइन, प्रेमको पछाडि दौडियौ भने त तिम्रो करियर नै ड्यामेज हुन्छ।
पुष्पनका लागि शैक्षिक यात्रा र लोक सेवा परीक्षा नै अब सबैथोक बनिसकेको थियो। समयको कमी र निरन्तर अध्ययनका कारण, उसले प्रितीलाई समय दिन सक्दैनथ्यो। ‘तिमीलाई माया गरे पनि, मैले मेरो उद्देश्यमा ध्यान केन्द्रित गर्न चाहन्छु।’ उनले अन्ततः प्रितीलाई उक्त शब्दहरू भन्यो।
तर यसको असर प्रितीमाथि गहिरो थियो। आफूले मनदेखि चाहेको मान्छेले नै यस्तो भनिदिँदा उनको मन पनि त भाँचिन्थ्यो। यतिसम्म कि अनुकूल परिस्थितिमा समेत उनका लागि पुष्पनको कुरा बुझ्नु असम्भव जस्तै थियो, प्रितीको लागि। पुष्पनलाई यसो भन्नुको अर्थ भनेको केवल समयको कमी होइन तर साँचो माया र त्यस्तो प्रेमको चाहना, जुन केवल चाँडै बुझ्न सकिने नै हुँदैन। ऊ त केवल बाँधिएको आकर्षणको हुण्डरीभित्र हराइरहेको थियो।
अन्ततः भारी मन बनाएरै भए पनि प्रितीको एकतर्फी चाहनाले घुँडा टेक्यो। सम्बन्धको रुख मजबुत हुन नपाउँदै भाँचियो। प्रितीलाई हरेक दिन लागिरहन्थ्यो कि त्यो सम्बन्ध जुन बिचमै चुँडिएको थियो, पुष्पनले चाहेको भए अहिले पनि गाँसिन सक्छ। प्रिती हरसमय यसका लागि तयार थिइन्।
पाँच महिनापछि, एक दिन फेसबुकको लोक सेवा सम्बन्धी एउटा ग्रुपमा पुष्पनले आफूले संविधान सम्बन्धी नजानेको प्रश्न राख्यो, त्यो पोस्टमा प्रितीको लभ रियाक्ट सहितको जवाफ आउँछ, धारा-७४। उनीहरूको सम्बन्ध फेरि त्यही प्रश्न अनि जवाफमा रहेको धारा-७४ ले पुनः गाँसिने मोडमा पुग्यो।
म्यासेजमा प्रिती लेख्छिन्, ‘पुष्पन, आई मिस यु सो मच। सँगै क्राइङ इमोजी पनि। मैले तिमीलाई कहिल्यै भुल्न सकिनँ।’
यसमै फेरि पुष्पनलाई लाग्छ र लेख्छ, ‘साह्रै छटपटी र रित्तो महसुस त मलाई पनि नभएको कहाँ हो र? म बाध्यताले टाढिएको हुँ।’
उसकै यादमा कैयौँ रात अनिदोमा बिताएकी प्रितीले लेख्छे- ‘अझै पनि माया छ मेरो लागि! सुरुमा छोडेर गएको कसले हो ह?’
यो सन्देशले पुष्पनको मनमा गहिरो हलचल ल्यायो। उनले आफ्नो जीवनका सबै अंशलाई समीक्षा गर्दै भन्न थाल्यो, ‘के मैले उसको साथ सम्पूर्ण माया र विश्वास गुमाइरहेको छु?’ यसरी पुनः उनीहरू बिचको प्याचअपको प्रयास भयो।
तर यो सम्बन्ध साँचो रूपमै वैध र विश्वासमा आधारित थिएन। पुष्पनले आफ्नो जीवनको प्रमुख लक्ष्यको साथ सँगै भनेको थियो, ‘मैले लोक सेवा परीक्षा पनि पास गर्नु छ र मसँग अब समय छैन।’
यही कुरा अन्ततः प्रितीलाई बुझ्नका लागि एकदमै गहिरो चोट पुर्यायो। साँचो माया भनेको त्यस्तो चीज हो जुन धेरै संघर्ष र बलिदानबाट प्राप्त गर्नुपर्ने हुन्छ, हरेक सम्झौताबाट गुजार्नुपर्ने हुन्छ। जुन सम्बन्धमा एक पटक सम्झौतामा पुग्न सकिएन भने सम्भव छैन। तर यतिका धेरै अनुभव र ज्ञान पुष्पनसित कहाँ थियो र?
केही समयपछि, अन्ततः दुई जनाबिचको सम्बन्धमा अटल फिर्ती भयो। प्रिती र पुष्पन अब आफूलाई परिभाषित गर्न चाहन्छन् कि ती दुईबिचको प्रेम केवल ऐतिहासिक सम्झना मात्र थियो। सम्बन्धको समाप्ति हुनु प्रितीको जीवनमा एक गहिरो चोटको रूपमा पर्यो। थोरधेर पुष्पनलाई पनि। तर त्यही चोटका साथ उसले आत्मसमर्पण गरेन, बरु भविष्यका लागि नयाँ योजनाहरू बनाउन थाल्यो।
प्रिती र पुष्पनको सम्बन्ध टुटेपछि पुष्पनको जीवनमा एक प्रकारको खालीपन छायो। केही समयका लागि भने उसको जीवनका उद्देश्यहरू स्पष्ट थिए तर सम्बन्ध टुटेपछि त्यो सबै कुरा अधुरो जस्तो लाग्यो। उसले सोच्यो, ‘मैले आफ्नो भविष्यको लागि जीवनलाई नयाँ मार्गमा अग्रसर गर्न थालेको थिएँ। मेरो प्रेम यात्रा भ्रमित भए पनि त्यहाँ प्रितीको याद अझै मेरो हृदयमा बाँकी छ।’
त्यस समय पुष्पनको मनमा पनि एक प्रकारको उल्झन पैदा भएको थियो। उनले थाहा पायो कि उनका उद्देश्यहरू अझै बाँकी थिए र एक समय, तिनै उद्देश्यहरूमा कसैले बाधा पुर्याएको थिएन। लोक सेवा तयारी, स्नातक अध्ययन र भविष्यको यात्रा सबको सबभन्दा महत्त्वपूर्ण थियो दुवैका लागि। तर प्रिती, जसले उसको जीवनलाई प्रेम र समझदारीका साथ हर्षित बनाएको थियो, अब एक अस्तित्वको रूप मात्र भयो। त्यो सम्झना मात्र अब उसको जीवनको एउटा गहिरो अध्यायको रूपमा परिणत भएको थियो।
प्रितीले कैयौँ कोसिस गर्दा पनि पुष्पन मानेन। ‘के सम्बन्धमा रहेर पनि लोक सेवा पास गर्न सकिन्न र?’ प्रिती थप्छे। तर उनको कोसिस खेर गयो। अन्ततः सम्बन्ध सधैँको लागि समाप्त भयो पुष्पन र प्रितीको। सम्बन्ध चुँडाउन पुष्पनले बाध्यताका अनेकौँ बहाना निकालेको थियो। जुन प्रितीका लागि सामान्य लाग्थ्यो। पुष्पनले त्यस बखत प्रितीसित अनेकन् झुट बोलेर सम्बन्धबाट छुटकारा पाउन चाहेको थियो।
एक दिन जब पुष्पन पुनः लोक सेवा तयारीको लागि अध्ययन गर्दै थियो, उसका सहकर्मीहरूका साथ सँगै त्यसको कार्यालयको दिनचर्या पनि सामान्य भइरहेको थियो। उसले सोच्न थाल्यो, ‘यो पनि नयाँ यात्रा हो, जहाँ मैले नयाँ सम्भावनाहरू खोज्न सुरु गरेको छु।’
तर प्रितीसँगको छुट्टाइले भने उनलाई धेरै गहिरो असर पुर्याएको थियो। ‘के यो उचित थियो? मैले के भनेको थिएँ? के मैले साँच्चै उसलाई धेरै चोट पुर्याएको छु?’ यी विचारहरूले उसका मनमा स्थान बनायो। तर यी सबै कुरा बिर्सेर पुष्पनले लोक सेवाको तयारीलाई बेजोड बनाउँदै लग्यो। जुन कुरा बहाना बनेको थियो यदि त्यही कुरा वास्तवमा पुरा गर्न सकिएन भने त के नै अर्थ रह्यो र बाँच्नुको।
आफ्नो स्तरीय तयारीलाई लोक सेवाको लिखित परीक्षामा प्रस्तुत गर्दा पनि कापीमा झलझली उसको फोटो देख्थ्यो। नदेखोस् पनि कसरी? अनेकन् याद जोडिएको छ प्रितीसित। तर पुष्पन मनको सफा थियो। उसले त्यही यादलाई आफ्नो प्रेरणा जुटाउने हतियारको रूपमा प्रयोग गर्यो। सम्बन्ध चुँडिएको केही समयमै पुष्पनको जीवनमा खुसीयाली छायो। ऊ लोक सेवा आयोगको विभिन्न परीक्षामा पास भयो। अहिले त पोस्टिङ भएको पनि एक वर्ष हुन लागिसक्यो। तर प्रितीको याद भने उसको मानसपटलमा आइरहन्छ।
एक दिन पुष्पनलाई कार्यालयको कामका लागि प्रितीको गृह जिल्ला अर्घाखाँची जाने मौका आइलाग्यो। पुष्पनलाई आफ्ना सहकर्मीहरूसँग यात्रा गर्नु अनिवार्य थियो। यस अवसरलाई उसले नयाँ वातावरणको रूपमा स्वीकार गर्यो र आफ्नो कामको सिलसिलामा ध्यान केन्द्रित गर्यो।
तर जब ऊ यात्रामा गन्तव्यको पथमा अगाडि बढ्दै थियो, उसलाई पुरानो प्रितीसँग गाँसिएको यादले सताउन थाल्यो। त्यहाँ पुगेर प्रितीको जिल्ला क्षेत्र सम्झनामा परे, तब उसका मनमा थुप्रै भावनाहरू उत्पन्न भए। प्रिती सँगको पुरानो प्रेम, उनीहरूले सँगै बिताएका मिठा पलहरू एकाएक उसको स्मृतिमा ल्याइदियो। झट्ट कतै भेटिने पो हुन् कि उनी भन्ने पिरले सताइरह्यो यात्रा नसकिँदासम्म पुष्पनलाई।
उपत्यकाबाट बाहिरको नयाँ वातावरणमा पनि उसको हृदयका द्वन्द्वहरू पुराना यादहरूसँग टाँसिन थाले। ‘तिमीले सँगै रहने, भविष्य देख्ने र सँगै हाँस्ने सपना देखेका थियौ,’ पुष्पनले आफूलाई भन्यो। ‘यो स्थान ती पुराना दिनहरूको स्मृति हो, जहाँ मैले विश्वास गरेर प्रेम गरेको थिएँ।’ यात्रामा त्यो विचार केवल एक सम्झना मात्र बन्यो। प्रितीसँगको सम्बन्ध अब केवल सम्झनामा मात्र थियो। अब वास्तवमै असम्भव थियो। ती सबै क्षणहरू अब इतिहास बनिसकेका थिए।
अर्घाखाँचीको यात्रा टुंगिएपछि, पुष्पनलाई थाहा भयो कि ती पुराना दिनहरूको सम्झना भनेको केवल ख्याति र उत्सवको रूप हो। ती सबै सम्झनाहरू उसलाई अचम्मका साथ र दुःखसँग महसुस भए। ‘मैले यो कहाँ पुर्याएँ? यस सबैको के अर्थ रह्यो?’ पुष्पनले एक्लै सोच्दै मनमनै भन्यो। तर यसले उसको जीवनमा गहिरो परिवर्तन ल्यायो। यद्यपि, प्रितीसँगको प्रेम छुटेको थियो, त्यो प्रेम उसको मानसिकता र भविष्यप्रतिको दृष्टिकोणमा निरन्तर असर गरिरहेको थियो। पुष्पनले मनको गहिराइमा महसुस गर्यो, ‘तिमी हराएपछि मेरो जीवनको रङ फेरि परिवर्तन भएको छ। अब, म तिमीलाई सम्झेर आफ्ना पुराना यात्रामा चाहेर पनि फर्कन सक्दिनँ।’
तर अब ती पुराना यादहरूको बोझ उसले माथि राख्न थालेको थियो। एउटा भूतपूर्व प्रेमको सम्झना जसले आफ्नो अवधि पूरा गरेको थियो र अब त्यो केवल एक भावनात्मक अनुभवको रूपमा उभिएको थियो।
प्रितीको जीवन अब त्यही मायालु सम्बन्धको खण्डहरमा परिणत भएको थियो। साँचो माया र भिन्नताको समर्पण, दुवै कुरा एउटै अवस्थामा एकअर्कासँग मिश्रित भए। ‘मलाई त्यति गहिरो चोट पुगेको छ, मैले यात्रा गुमाएको छु।’ उनले आफ्नो हृदयलाई सुनेर महसुस गरिन्।
तर एउटा कुरा साँचो थियो, जसले पुष्पनको लागि सम्पूर्ण माया र समर्थनका साथ आफ्नो जीवनका सुनौलो पलहरू खर्च गरिन्। अन्ततः त्यही चोटको मूल्य चुकाउँदै एक नयाँ जीवनको लागि सन्देश प्राप्त गरिन्। यो पीडाको पूर्ण रूपमा सामना गर्दा, उसको अस्तित्व अझ बलियो बन्यो। यस पीडाले उनलाई नयाँ दृष्टिकोण र बल दिएको थियो।
तर यसै पीडाको साथ, उसका मित्र र परिवारले यो समय व्यतीत गर्दा त्यसलाई राम्ररी बुझ्नका लागि सहयोग गरे। ‘प्रेमको चोटलाई स्मरण गर्दै, यो मेरो संघर्ष र बलको यात्रा बनाउनेछु,’ प्रितीको अडिग सोच बनेको छ अचेल।
पुष्पनको जीवनमा यही क्षण आएको थियो, जसले उसको मनको चीर फ्याँकिदियो। जब उनले प्रितीसँगको सम्बन्धको अन्त्यको भावनात्मक चोट र उसका पछिका परिणामलाई गहिरो रूपमा बुझ्न थाल्यो, तब उसले समर्पणको वास्तविक मूल्य बुझ्न थाल्यो। ‘मैले प्रितीलाई धेरै चोट दिएको छु,’ पुष्पनले आफूले आफूलाई भन्यो, ‘म कहिल्यै पनि त्यो साँचो प्रेमको मूल्य बुझ्न सकिनँ।’
यस पीडाले उसको जीवनका सबै अंशमा गहिरो असर पुर्याएको थियो। प्रितीलाई नसम्झिनु भनेको केवल एक व्यक्तिगत असफलता होइन, बरु त्यसले दुई जनाबिचको एकता र सम्बन्धको तागोलाई असमर्थ बनाएको थियो। ‘के मैले साँच्चै यो गर्छु भने केटीलाई यस्तो दुख दिने हो?’ यो पछुतो मात्र थियो जुन पुष्पनको जीवनभर हरेक दिनसँग बढ्दै गएको छ।
पुष्पन र प्रितीको सम्बन्धको अन्त्यले एउटा ठुलो कसमसाउँदो प्रश्न प्रस्तुत गर्यो— के केवल उद्देश्य र लक्ष्यको पछ्याइले हामीलाई साँचो माया र समर्पणका बारेमा सोच्न सक्दैन? जब हामी सम्बन्धमा साँचो माया देखाउने थियौँ, त्यस समयको गहिरो मूल्य र चोटलाई हामीले बुझ्न सकेनौँ भने के यसले हाम्रो भविष्यमा असर पुर्याउँछ?
प्रिती, जसले आफ्नो प्रेमको लागि अन्तिममा त्यति गहिरो आघात सहन सकी, अब आफ्नो अस्तित्व र भविष्यका लागि जिम्मेवार बनिसकेकी छन्। पुष्पन, जसले भनेकै थियो कि ‘मलाई समय छैन’ अब बुझ्न थालेको थियो कि समयले मात्र हामीलाई साँचो प्रेम र समर्पणको वास्तविकता दिन्छ। ‘यो प्रेमको मूल्य थाहा पाउँदा, अब यो चोटको उपचार मेरो जिम्मेवारी हो,’ पुष्पनले सोच्यो।
तर समयसँगै यी सबै पीडाहरू समेटेर प्रिती र पुष्पनका जीवनहरू भिन्न दिशामा अघि बढ्दछन्। दुईको यात्राले भने अविभाज्य समानताहरू राखेको थियो तर भिन्न दिशाहरूको अवस्थामा, उनीहरूले साँचो माया र समर्पणका गहिरा पाठहरू सिकेका थिए।
अर्घाखाँचीको यात्रा समापन भयो र पुष्पनको जीवन पुनः नयाँ समस्यासँग सामना गर्न सुरु गर्यो। यात्रामा विगतका यादले सताएपछि पुष्पनलाई लागेको थियो कि मेरो विगत र वर्तमान समेटेर एउटा लेख त लेख्नुपर्छ। लोक सेवा आयोगको सहायक स्तरको कर्मचारीको रूपमा अब उसको पोस्टिङ एक स्थिर जीवनका रूपमा अघि बढ्न थालेको छ। अबका दिनहरू प्रितीसँगको झल्कोभन्दा कहीँ गहिरो र महत्त्वपूर्ण थिए।
तर ती पुराना दिनहरूको सम्झनामा पुष्पनको यात्रा फेरि कटेर जान सक्थ्यो। पुष्पन अब नयाँ भिन्न बाटोमा छ। उसले आफैसँग भन्छ, ‘मैले मेरो भविष्य खोज्नका लागि यो कदम अघि बढाएको हुँ र अब मैले केवल आफ्नो यात्रा अघि बढाउनु पर्छ।’
तर यसका साथसाथै एक कुरा उसले सिकेको थियो। त्यो सम्बन्ध र प्रेम जस्तो देखिएको थियो, कुनै सपना जस्तो मात्रै थिएन। ती सबै पलहरू, ती सबै फड्केका क्षणहरू जीवनका सुन्दर रङको हिस्सा भएका थिए, जसले उसको अस्तित्वलाई अझ उज्यालो बनायो।
पुष्पनको जीवन अब नयाँ मोडमा अघि बढ्दै थियो। प्रितीसँगको सम्बन्ध अब सम्झनाको खण्ड बनिसकेको थियो। एक समय जहाँ दुई जनाले आफ्नो भविष्यको सपना सँगै देखेका थिए, अब ती सबै क्षण केवल मेटिएका थिए।
तर यो नयाँ जीवन, नयाँ यात्रा उसको लागि माया र साँचो उद्देश्यका साथ अघि बढिरहेको थियो। उसले भन्यो, ‘मैले आफूलाई शान्ति र सन्तुष्टिमा पाउन थालेको छु। मेरो लागि भविष्य भनेको केवल सफलता र लक्ष्य होइन, यो यात्रा, यो सम्झनाहरू पनि हो।’
पुष्पनले आज पनि उत्तिकै प्रेमका साथ प्रितीको सफलताको लागि कामना गर्छ। भलै उनीहरू एकआपसमा सम्पर्कमा छैनन्, को कहाँ छन् खोजीनिती पनि गर्दैनन्। किनकि उनीहरू आ-आफ्नो लक्ष्यमा केन्द्रित छन्। अन्तिम समयमा प्रितीले भनेका दुई/चार कुराहरूले पुष्पनको मनमा काँडा बिझे जस्तो हुन्छ। तर बिछोडको समयमा पुष्पनले जिम्मेवारीको चापलाई ह्यान्डल गर्न नसक्दा प्रितीलाई धोका दिनुपरेको थियो।
लहडको प्रेममा आँखा नदेखेको पुष्पनले कहरको बिछोड हुने समयमा त झन् अन्तर्दृष्टि उघार्न समेत भ्याएको थिएन। जिद्दीपनमा रहेको विगतको पुष्पनले प्रितीको एउटा कुरा पनि सुनेन। तर अहिले पुष्पनले कामना गर्छ कि प्रितीले पनि कसैको कुरा नसुनी आफ्नो लक्ष्यतर्फ एकत्रित भई लागेकी होलिन्।
ऊबेला प्रितीको मनमा नराम्ररी आघात पुर्याएको कुरामा प्रायश्चित पुष्पनले गरिसकेको छ। पुष्पनले दिएको एक सन्देश पनि छ- सम्बन्धलाई समाधि तिर जबरजस्ती पुर्याएको पुष्पन अब तिमीलाई पुर्याएको आघातको अगाडि माफीको लायक त छैन तर यो लेख तिमीसम्म पुग्यो भने एउटा इतिहास सम्झेर मलाई माफ गर्दिनू है। तिमी जहाँ भए पनि खुसी हुनू है। लहडको प्रेम र कहरको बिछोडमा यस्तै त हुने रहेछ नि।
-1746009348.jpg)
