घरपरिवारको सुन्दर भविष्यको सपना बोकेर साउदी अरब फर्किएको मात्र आठ महिना पुगेको थियो।
धन कमाउने, छोराछोरीलाई राम्रो शिक्षादीक्षा दिने, सुखसयलसँग बस्ने सपना बोकेर साउदी अरबमा पसिना बगाइरहेका विकास बिक दिनभर ड्युटीमै रमाइरहेका थिए। साँझ निवास फर्केर घरपरिवारसँग बोल्न १४ वर्षीय छोरा जेनिशलाई फोन गरेर भिडियोकलमा आउन आग्रह गरे।
७ बजेको थियो, श्रीमती कमला खेत रोपेर घर आइसकेकी थिइनन्। छोरा जेनिशले आफ्नो मोबाइलमा ब्यालेन्स सकिएकाले ममी आएपछि भिडियो कल गर्छु भनेका थिए।
छोराले भिडियो कल गरेपछि परिवारसँग दुःखसुखका कुरा गर्ने पर्खाइमा रहेका विकासको पर्खाइ जीवनभर नफर्किने गरी अस्ताएको छ।
जीवनमा एकाएक बज्रपात सुरू भएको छ। लामो समय छोराको फोन नआएपछि राति ८ बजेतिर पुनः उनले फोन गरे तर फोन लागेन। सोचे- ठूलो पानी परेर होला, स्वीचअफ गरेर सुते होलान्। घरमा छोराछोरी र श्रीमती, आफू खाडीमा। थिए थुप्रै रहर, सपना अनि गरिएका कल्पना।
जब रातको ११ बज्यो सामाजिक सञ्जालमा देखे- पर्वतको दुर्लुङमा दुई घर पुरिए, नौ जना बेपत्ता।
तुलबहादुर र कमलाको घर पुरिएको भन्ने समाचार पढ्दा पनि उनलाई विश्वास लागेन आफ्नी श्रीमती होलिन् भन्ने। किनकि गाउँमा अन्य कमला नाम गरेका महिला अरू पनि थिए। यतिञ्जेल उनले खाना खाइवरी सुत्ने तयारी गर्दै थिए। त्यत्तिकैमा उनका साथीहरू कोठामा आइपुगे र गाउँमा खासै केही नभएको, अन्य ठाउँमा पहिरो गएको भन्दै उनलाई तनावमुक्त बनाउने प्रयास गरे।
विकासलाई कल्पना नै थिएन पहिरो जान्छ भन्ने किनकी उक्त ठाउँ दुर्लुङकै फराकिलो र बलियो ठाउँमध्येको हो। त्यहाँ कहिल्यै पहिरो जाँदैन भनेर आठ वर्षअघि जग्गा किनेर घर बनएका थिए विकासले। मनमा धेरै डर, थोरै आशङ्का पैदा हुँदाहुँदै उनको मनले मानिरहेको थिएन किनकि उनका साथीहरूले उनलाई मोबाइल हेर्न रोकेका थिए। सत्य घटना कतिबेर लुक्थ्यो र! विस्तारै आफ्ना साथीको फोन वार्तालापमा उनले थाहा पाए कि श्रीमती, छोरा, छोरी पुरिइसके। उनी एकाएक बेहोस भए। त्यसपछि उनका साथीभाइ र कार्यरत कम्पनीको पहलमा सात दिनमा घर आइपुगे र क्वारेन्टिनमा बसे। क्वारेन्टिनको बसाइ पूरा गरेपछि गएको शनिबार कोरोना परीक्षणको रिपोर्टसमेत आयो अनि बाहिर निस्किन थाले।
क्वारेन्टिनबाट निस्कनेबित्तिकै उनी आफ्नो पुरिएको घर हेर्न गए तर हेर्न सकेनन्। बहोस भएर लडे। अहिले पनि पटक–पटक श्रीमती, छोरा र छोरी सम्झेर भक्कानिएर रुने गर्छन्।
विकास गत भदौमा एक महिना घर बसेर साउदी फर्किएका थियो भने गएको जेठ १५ गते नै घर आउने तयारीमा थिए तर लकडाउनका कारण रोकिए। उनले भने- लकडाउन नभएको भए पनि श्रीमती छोराछोरीको मुख देख्न पाउने रहेछु, तर के गर्नु दैवले सबै चकनाचुर पारिदियो।
बाह्र वर्ष लामो समय खाडीमा बिताएका ३२ वर्षीय विकास गाउँमै फर्केर केही गर्ने सोचमा थिए।
उनले भने, ‘अहिले केही सोच्नै सकेको छैन, छोराछोरी र श्रीमती मरेजस्तै लाग्दैन।’ आफू विदेशमा भए पनि दैनिक एक-डेढ घण्टा छोराछोरीसित कुराकानी गर्ने गरेको बताए। पटक-पटक भक्कानिएका विकासले भने, ‘आखिर जीवन केही पनि रहेनछ।’
त्यस्तै पहिरोमा आमाबाबु र आफैंले जन्माएका छोरा र छोरी गुमाएका मृतक तुलबहादुर थापाका छोरा अमरबहादुर पनि रोएको रोयै छन्।
‘न पालनपोषण गर्ने आमाबाबु रहे न जन्माएका छोराछोरी नै, जीवनमा यस्तो बज्रपात कसैलाई नपरोस्,’ उनले भने। आफू र श्रीमती घरभन्दा २०० मिटर टाढा रहेको पसलमा रहेकाले बाँच्न सफल भएको उनले बताए।
बस्ती माथिबाट आएको पहिरोले पुरिएर ५३ वर्षीय तुलबहादुर थापा, उनकी श्रीमती ५२ वर्षीया मीनकुमारी, नातिनी आठ वर्षीया बिबिशा र नाति १४ वर्षीय सम्राट, तुलबहादुरकी विवाहित छोरी ३४ वर्षीय दीपा थापा र दीपाका छोरा १७ वर्षीय विवेकको मृत्यु भएको थियो। त्यसैगरी विकास विककी श्रीमती ३२ वर्षीया कमला विक तथा उनकी छोरी आठ वर्षीया प्रमिशा र १४ वर्षीय छोरा जेनिशको ज्यान गएको थियो। (रासस)
