मिरियम रोड्रिगेजले पिस्तोल आफ्नो पर्समा घुसारिन् र बेतोडले दौडिन थालिन्।
अमेरिकाको टेक्सास जाने पुलमा एकाबिहानैदेखि बाक्लो भीड थियो। मिरियम त्यही भीडमा हावासरी हुत्तिँदै थिइन्। उनी बेलाबेला थामिएर लामो–लामो सास फेर्थिन् र पर्स छामछुम पार्थिन्। उनको हातमा एउटा तस्बिर पनि थियो, जसलाई बारम्बार नियाल्दै थिइन्।
यो तस्बिर तिनै व्यक्तिको हो, जसलाई उनी आफ्नो निशाना बनाउँदै छिन्।
मिरियमले तस्बिरका व्यक्तिलाई पछ्याउन थालेको वर्षदिन बितिसक्यो। उनले ती व्यक्तिको सुइँको पाउन के–के मात्र गरिनन्! अनलाइन चियो गरिन्। भेष बदलेर उनको परिवारका सदस्यसँग नजिक भइन्। यहाँसम्म कि, ती व्यक्ति जुन 'ग्याङ’ (आपराधिक गिरोह) मा आबद्ध थिए, मिरियमले त्यही ग्याङका अरू सदस्यसँग पनि सोधपुछ गरिन्।
आखिरमा मिरियमको वर्षदिनको धुइँपत्ताल खोजीले काम गर्यो। एकदिन एक विधवा महिलाबाट उनले खबर पाइन्, ती व्यक्ति त मेक्सिको–अमेरिकाको सीमावर्ति सहरमा फूल बेचेर बसेका रहेछन्।
जसै खबर कानमा पर्यो, मिरियमले एक पल अलमल गरिनन्। घर बस्दा लगाउने पाइजामामाथि गर्लम्म ओभरकोट भिरिन्, दमकलजस्तो गाढा रातो कपालमाथि बेसबल क्याप उनिन् र चमचमाउँदो पिस्तोल जतनसाथ पर्समा घुसारेर बेतोडले दौडिन थालिन्।
मेक्सिकोबाट टेक्सास जाने पुलमा मिरियमका आँखा फूल बेच्ने मान्छेहरूतिर सोझिएका थिए। उनी घरि आफ्नो हातमा रहेको तस्बिर हेर्थिन्, घरि भीडमा मिल्दोजुल्दो अनुहार केलाउँथिन्। फूल बेच्ने हरेक बिक्रेतासँग दाँज्दा पनि तस्बिरको मान्छे कसैगरी भेटिएन।
त्यस दिन ती व्यक्ति फूल होइन, सनग्लास बेचिरहेका रहेछन्। मिरियमका चनाखा आँखाले झलक्क देख्नेबित्तिकै उनको नापनक्सा ठम्याइहाले। उनले एकचोटि फेरि तस्बिर राम्ररी नियालिन्। वर्षदिनदेखि खोजिरहेका व्यक्ति तिनै हुन् भन्नेमा उनलाई कुनै दुबिधा भएन।
उनले बाघझैं झम्टिइन्। मिरियमलाई एकाएक अगाडि देखेपछि ती व्यक्ति सतर्क भए र बाघको पञ्जामा पर्न आँटेको शिकारजस्तो बत्तिँदै भागे।
उनी साँघुरो बाटोमा मान्छेको भीड नागबेली छिचोल्दै उम्किन चाहन्थे। तर, मिरियमको फुर्तिसामु उनको चतुर्याइँले हावा खायो।
मिरियमले आफ्नो क्षमताभन्दा दोब्बर फड्को मारिन् र हात लम्काएर ती व्यक्तिले लाइरहेको सर्टको फेर च्याप्प समातिन्। उनको सन्तुलन बिग्रियो। यही मौकामा उनलाई तानेर बाटोछेउ रेलिङतिर धकेलिन् र पर्सबाट पिस्तोल झिकेर निशाना साँधिन्।
'एक कदम हलचल गरिस् भने तँलाई गोली हान्दिन्छु,' मिरियमको चेतावनीले ती व्यक्तिको सास जम्यो।
उनी जहाँ उभिएका थिए, त्यहीँ बरफ भए।
मिरियमले प्रहरी नआउञ्जेल उनलाई पिस्तोलको निशानामा राखिन्। एक घन्टापछि प्रहरी आएर पक्राउ गर्यो।
५६ वर्षीया मिरियम रोड्रिगेजले यसरी आफ्नै बलबूतामा ती सबैजसो व्यक्तिलाई पक्राउ गराइसकिन्, जो उनकी छोरीको अपहरण र हत्यामा संलग्न थिए।
सन् २०१४ मा उनकी २० वर्षीया छोरी करेनको अपहरण र हत्या भएको थियो। उक्त घटनामा संलग्न आधाभन्दा बढी जेलमा छन्। ती कसैलाई पनि प्रहरीले आफ्नै अनुसन्धानको बलमा पक्रेको होइन।
मेक्सिकोमा आपराधिक गतिविधि बढ्नुका पछाडि प्रहरी–प्रशासनको शिथिलतालाई मुख्य जिम्मेवार मानिन्छ। प्रहरी अनुसन्धान कमजोर भएकाले अपराधीहरूको मनोबल उच्च छ। सानातिना थुप्रै आपराधिक गिरोह फस्टाएका छन्। तिनैमध्ये एक हो 'जेटा' ग्याङ, जो करेनको अपहरण र हत्यामा संलग्न थियो।
मेक्सिकोको सान फरनान्डो सहर, जहाँ आपराधिक गिरोहहरूको बिगबिगी छ। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्सजसरी यहाँ दिनदहाडै हुने हत्या–हिंसामा अपराधी विरलै पक्राउ पर्छन्, करेनको घटनामा पनि कानुन कमजोर सावित भयो।
तर, एउटी आमाले आफूलाई कमजोर हुन दिइनन्। उनले आफ्नो मनभित्र दन्किएको प्रतिशोधको आगो भर्भराउँदो राखिन्। कहिलेकाहीँ हरेश खाएर आगो धिपधिप हुन खोज्थ्यो, त्यो बेला उनी छोरीको सम्झनाको तेल थपेर नयाँ ऊर्जा भर्थिन्।
यसबीच 'जेटा' ग्याङका सदस्यसम्म पुग्न मिरियमले आफ्नो भेष र परिचय दुवै बदलिन्। कपाल काटेर रातो रंगाइन्। उनी कहिले स्वास्थ्यकर्मीका रूपमा त कहिले निर्वाचन अधिकृतको परिचय धारण गरेर संदिग्ध व्यक्तिहरूको घर–घर पुग्थिन्। परिवारका सदस्य र साथीभाइसँग सम्पर्क बनाउँथिन् र उनीहरूबारे सानोभन्दा सानो जानकारी पनि बटुल्थिन्।
उनको काँधमा हमेशा एउटा कालो ल्यापटप ब्याग झुन्डिएको हुन्थ्यो। त्यसैको गोजीमा उनले एउटा डायरी घुसारेकी थिइन्, जसमा ती सबैको जन्मकुण्डली थियो।
महिनौं लगाएर तयार पारेको जन्मकुण्डलीकै आधारमा उनले ती सबैलाई पछ्याउँदै पक्राउ गराइन्।
सान फरनान्डको यही ठाउँबाट करेनको अपहरण भएको थियो। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्सछोरीको खोजी
करेनको अपहरण सन् २०१४ जनवरी २३ मा भएको थियो। उनलाई बीच सडकमा दुई ट्रकले दुईतिरबाट घेरा हालेर दिनदहाडै उठाइएको थियो।
छोरीको अपहरणलगत्तै मिरियमले फिरौती तिर्न बैंकबाट ऋण लिइन्। नियमित हुने यस्ता घटनामा अपहरित व्यक्ति छुटाउन सजिलो होस् भनेर बैंकले नै ऋण सुविधा दिँदै आएको छ।
पैसा हात परेपछि मिरियमले अपहरणकर्ताका सबै निर्देशन पालना गर्दै गइन्। अपहरणकर्ताले यसोउसो गर्नू भनेर चिठी पठाएका थिए। चिठीमा भनिएअनुसार मिरियमका श्रीमानले एक स्थानीय स्वास्थ्य चौकीनजिकै पैसाले भरिएको झोला छाडेर आए।
अपहरणकर्ताले प्रहरीलाई खबर नगर्नू भनेर धम्क्याएका थिए। आत्तिएका दम्पतीले प्रहरीसँग मद्दत माग्ने कुरै थिएन। त्यसै पनि आपराधिक गिरोहका अगाडि प्रहरीको केही सिप चल्ला भन्ने उनीहरूलाई भर थिएन। उनीहरूले त्यही–त्यही गरे, जुन अपहरणकर्ताले गर्न लगाए।
उनीहरूलाई पैसा छाडेपछि स्थानीय चिहानमा कुरेर बस्नू भनिएको थियो। उनीहरू त्यस दिन अबेरसम्म पर्खिएर बसे, तर करेन फर्किनन्।
भनेको ठाउँ र भनेको समयमा पैसा पुर्याउँदा पनि छोरी फिर्ता नआएपछि मिरियमले आश मारिसकेकी थिइन्। तर, उनीसँग गुमाउने कुरा केही थिएन। अन्तिम प्रयासस्वरूप उनले जेटा ग्याङका सदस्यसँग भेट्न आग्रह गरिन्। अचम्मको कुरा, जेटा ग्याङले उनको आग्रह स्वीकार गर्यो।
मिरियमले सहरको 'एल जुनियर' भन्ने रेस्टुरेन्टमा जेटा ग्याङका एक युवा सदस्यसँग भेटिन्। ती व्यक्तिको नाम 'सामा' हो भन्ने उनलाई थाहा भयो।
एल जुनियर रेस्टुरेन्ट, जहाँ मिरियमले जेटा ग्याङका एक सदस्यलाई भेटेकी थिइन्। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्समिरियमले आफ्नी छोरीलाई मुक्त गर्न हात जोडेर आग्रह गरिन्। ती व्यक्तिले ठाडै भने, 'तिम्री छोरी हामीसँग छैन। तर, हामी तिम्री छोरी पत्ता लगाउन मद्दत गर्न सक्छौं। बदलामा हामीलाई दुई हजार डलर चाहिन्छ।'
बैंकबाट ऋण लिएर फिरौती बुझाइसकेकी मिरियमसँग दुई हजार डलर तिर्ने हैसियत त थिएन, तर छोरीको निम्ति उनले कसैगरी त्यसको प्रबन्ध मिलाइन्।
यसपालि पनि पैसा तिरेको सातादिन बित्यो, करेनको कुनै खबर आएन।
बरू आफूलाई करेनको अपहरणकर्ता बताउने केही व्यक्तिले उनलाई फोन गरे र थप पाँच सय डलर मागे।
मिरियमलाई छोरी फिर्ता आउने आस त कम थियो, तर उनले पाँच सय डलर पनि दिइन्।
हरेकचोटि अपहरणकर्ताले भनेअनुसार पैसा तिरेपछि मिरियमको ज्यानमा आशाका काँडा उम्रन्थे। जब त्यो रात पनि छोरी घर फर्किन्न थिइन्, उनको आशामा तुषारापात हुन्थ्यो।
अपहरणकर्तालाई अन्तिमचोटि पैसा दिएको केही सातापछि एकबिहान मिरियमले आफ्नी ठूली छोरी एजेलियालाई भनिन्, 'मलाई थाहा छ, अब हाम्री करेन कहिल्यै घर फर्किनन्। सम्भवतः उनको हत्या भइसक्यो।'
उनले यो कुरा अघिल्लो राति देखेको सपनाझैं सुनाएकी थिइन्। र, भनेकी थिइन्, 'यो सबै घटना सपना भइदिए हुन्थ्यो!'
उनले यो पनि भनिन्, 'म तिनीहरूलाई कुनै हालतमा छाड्दिनँ। तिनीहरू भागेर पातालै पुगे पनि म पिछा गरिरहन्छु। मेरो अन्तिम सास रहेसम्म ती एक–एक व्यक्तिलाई पत्ता लगाएरै छाड्छु र करेनलाई न्याय दिलाउँछु।'
त्यो दिनबाट मिरियम अर्कै भइन् — प्रतिशोधको आगोले उनको पेट भतभती पोल्न थाल्यो।
मिरियमले सधैं आफूसँग बोक्ने कालो ब्याग, जसमा उनी छोरीको हत्यामा संलग्न व्यक्तिहरूको विवरण संगालेर राख्थिन्। तिनैमध्ये सामाको तस्बिर (दायाँ)। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्सपहिलो सफलता
फेसबुकको युगमा अचेल हरेक व्यक्तिको एउटा न एउटा फोटो सामाजिक सञ्जालमा पक्कै हुन्छ। मिरियमले त्यही सामाजिक सञ्जाललाई छोरीको हत्यारा पत्ता लगाउने माध्यम बनाइन्।
उनले सबभन्दा पहिला सामाको फोटो खोज्न थालिन्, जसलाई रेस्टुरेन्टमा भेटेकी थिइन्। सामा पनि करेनको अपहरणमा संलग्न थिए भन्ने उनले पुष्टि गरिसकेकी थिइन्। यो कुरा उनलाई एक स्थानीय मिस्त्रीले भनेका थिए।
त्यस दिन ती मिस्त्री पनि करेनसँगै अपहरणमा परेका रहेछन्। तर, जेटा ग्याङले उनलाई धेरै दिन आफूसँग राखेन, फिरौती लिएर मुक्त गरिदियो। यसबीच आफूले देखेका र सुनेका सानाभन्दा साना कुरा ती मिस्त्रीले मिरियमलाई सुनाएका थिए।
यही आधारमा मिरियमले पहिला सामालाई समात्ने र त्यसपछि ग्याङका अरू सदस्यसम्म पुग्ने योजना बुनिन्।
उनले सामाको फोटो खोज्दै घन्टौं–घन्टा फेसबुक र अन्य सामाजिक सञ्जालमा बिताइन्। यही क्रममा एकबिहानै सोफामा अडेस लगाएर फेसबुकको टाइमलाइन स्क्रोल गरिरहँदा उनको आँखा एउटा फोटोमा पर्यो, जुन सामालाई ट्याग गरिएको थियो। यही बाटो हुँदै उनी सामाको फेसबुक प्रोफाइलमा पुगिन्। दारीजुँगा सफाचट चिल्लो अनुहार र छरितो ज्यान देख्नेबित्तिकै उनले सामालाई चिनिहालिन्।
फेसबुक फोटोमा सामासँगै एक युवती पनि थिइन्, जसले स्थानीय आइसक्रिम पार्लरको युनिफर्म लगाएकी थिइन्।
त्यसपछि मिरियम हरेकदिन आइसक्रिम पार्लरको चक्कर काट्न थालिन्। उनी कति बजे पसल आउँछिन्, कति बेर बस्छिन्, कति बजे फर्कन्छिन् र उनलाई भेट्न को–को आउँछन् भन्ने मिरियमले कन्ठै पारिन्। कुनै न कुनै दिन सामा उनलाई भेट्न पक्कै आउँछन् भन्ने मिरियमलाई विश्वास थियो।
नभन्दै एकदिन सामा आइपुगे। मिरियम त्यही मौकाको ताकमा थिइन्।
सामालाई आइसक्रिम पार्लर छिरेको देख्नेबित्तिकै मिरियम बाहिर ढुकेर बसिन्। अलि बेरपछि सामा र ती युवती सँगसँगै निस्के। मिरियम दुवैलाई पछ्याउँदै घरसम्मै पुगिन्।
ठेगाना त पत्ता लाग्यो, तर यतिकै भरमा प्रहरी ल्याएर पक्राउ गराउन सम्भव थिएन। यसका निम्ति उनलाई ठोस प्रमाणको खाँचो थियो।
त्यसपछि नै हो, मिरियमले आफ्नो कपाल काटेको र चहकिलो रातो रंगाएको।
उनले भेष मात्र होइन, परिचय पनि बदलिइन्। उनीसँग स्वास्थ्य मन्त्रालयका कर्मचारीले लगाउने पुरानो युनिफर्म थियो। त्यही युनिफर्म लगाएर, स्वास्थ्यकर्मीको नक्कली परिचयपत्र धारण गरी उनले केही दिन छरछिमेकका घरमा रेकी गरिन्। त्यसको केही समयपछि सामाको घरमै घुसेर उनका बारेमा सम्पूर्ण जानकारी बटुलिइन्। जेटा ग्याङमा संलग्नता पुष्टि भएपछि उनले प्रहरीलाई खबर गरिन्।
त्यो सेप्टेम्बर १५ को दिन थियो। मेक्सिकन स्वतन्त्रता दिवसको पूर्वसन्ध्यामा मिरियमका छोरा लुइस आफ्नो पसल बन्द गर्ने तर्खरमा थिए। त्यही बेला अन्तिम ग्राहकको प्रवेश भयो, जसलाई देख्नेबित्तिकै लुइसले चिनिहाले। उनले भुइँमा झरेको केही चिज उठाउने बहानामा अझ नियालेर हेरे।
उनलाई पक्का भयो, ती व्यक्ति सामा नै थिए।
मिरियमको पसल। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्ससामा फर्किनेबित्तिकै लुइसले आमालाई फोन गरे। मिरियम हाँपदाँप गर्दै आइपुगिन्। त्यति बेलासम्म लुइसले सामालाई पछ्याउँदै आँखाबाट ओझेल हुन दिएका थिएनन्।
मिरियमले तुरुन्तै प्रहरीलाई खबर गरिन्। सान फरनान्डो सहरको सेन्ट्रल प्लाजाबाट सामा पक्राउ परे। उनले करेनको अपहरण र हत्यामा आफू संलग्न रहेको स्वीकार गर्दै प्रहरीसमक्ष बयान दिए र आफ्ना केही साथीहरूको नाम पनि लिए।
तिनैमध्ये एक थिए, क्रिश्टिन गोन्जालेज, जो १८ वर्षका मात्र थिए।
हिरासतमा प्रहरीले डरधम्की देखाउँदै बयान लिन थालेपछि गोन्जालेज यस्तरी आत्तिए, उनले रूँदै भनेछन्, 'मलाई एकदमै भोक लागेको छ। मलाई मेरी आमासँग भेट्नुछ। कृपया मलाई आमासँग कुरा गर्न दिनुस्।'
मिरियम त्यो बेला बयानकक्ष बाहिरै थिइन्। भित्र भइरहेको कुराकानी सुनिरहेकी थिइन्। गोन्जालेजले रूँदै आमालाई पुकारेपछि मिरियमको मन पग्लियो। उनी जुरूक्क उठिन् र कोठाभित्र छिरिन्। उनले आफ्नो निम्ति घरबाटै कुखुराको मासु तारेर ल्याएकी थिइन्। प्रहरीसँग अनुमति लिएर त्यो खाना गोन्जालेजलाई दिइन्। बाहिर पसलबाट कोक पनि किनेर ल्याइदिइन्।
प्रहरीले मिरियमसँग उनको मनसाय सोधे।
'ऊ बच्चै छ। उसले जेसुकै अपराध गरेको भए पनि आखिर म एक आमा हुँ,' मिरियमले भनिन्, 'मलाई ऊ आफ्नै बच्चाजस्तो लाग्यो।'
प्रहरी हिरासतमा मिरियमले देखाएको उदारताले सायद गोन्जालेजलाई पछुतो भयो। उनले करेनको अपहरण र हत्यासँग जोडिएका सबै कुरा खुलस्त पार्दै प्रहरीलाई बयान दिए।
'करेन र अरू अपहरित व्यक्तिहरूलाई मारेर कहाँ गाडिएको छ भन्ने म तपाईंहरूलाई देखाउन सक्छु,' गोन्जालेजले भने, 'करेनको लाश अहिले पनि त्यही ठाउँमा पुरिएको हुनुपर्छ।'
करेनको शव फेला
गोन्जालेजले बयानमा भनेअनुसार सहरबाहिरको एउटा सुनसान ठाउँमा प्रहरीले छापा मार्यो।
पक्की सडकसँग जोडिएको धूलेबाटो जुन ठाउँमा पुगेर टुंगिन्छ, त्यहाँ नजिकै माटोको पुरानो घरमा आपराधिक गिरोहबाट मारिएकाहरूको शव र उनीहरूले लगााएका कपडाको अवशेष फेला पर्यो।
प्रहरीसँगै घटनास्थल पुगेकी मिरियमले पनि त्यहाँ फेला परेका सामान मिहिन निरीक्षण गरिन्। कपडाका टुक्रा, मान्छेको जस्तै देखिने हड्डीका अवशेष, शिशा र फलामका टुक्रा र एउटा रूखको हाँगामा मोटो डोरी झुन्डिएको फेला पर्यो। करेन वा उनीजस्तै अपहरणमा परेका कुनै व्यक्तिलाई त्यही डोरीमा झुन्ड्याएर हत्या गरिएको हुनसक्ने प्रहरीले अनुमान गरे।
त्यही क्रममा मिरियमले एउटा धुलाम्मे स्कार्फ भेटिन्। माटोमा आधा पुरिएको त्यो स्कार्फ उनले हातमा लिइन् र भएभरको बल लगाएर फू गरिन्। जसै धूलो हट्यो, स्कार्फको वास्तविक रंग देखेर उनको अनुहारमा कालो बादल छायो। आँखा टिलपिलाए।
त्यो करेनकै स्कार्फ थियो।
प्रहरीको फरेन्सिक टिमले घटनास्थलमा फेला परेका मानव हड्डीका अवशेष प्लास्टिकमा पोको पारेर प्रयोगशालामा ल्यायो। त्यसको परीक्षणबाट उनीहरूले ७२ जनाको शव पहिचान गरे। तर, तीमध्ये कुनै पनि शव करेनको होइन भन्ने उनीहरूको दाबी रह्यो।
मिरियमले भने लत्तो छाडिनन्। उनले प्रहरी टोलीलाई लगातार घच्घच्याइरहिन्।
फरेन्सिक टिमले अनुसन्धान जारी राख्यो।
लगभग वर्षदिनपछि एउटा हड्डीको टुक्रा कुनै केटी मान्छेको तिघ्राको भएको पत्ता लाग्यो। त्यसको डिएनए परीक्षणबाट प्रहरीले निष्कर्ष निकाल्यो, 'त्यो करेनको तिघ्राको हड्डी हो।'
मिरियमका छोरा लुइस आफ्नी बहिनी करेनको शवका अवेशष फेला परेको ठाउँमा। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्ससहरबाहिरको जुन सुनसान ठाउँमा करेनका हड्डीको टुक्रा फेला परेको थियो, मिरियम त्यहाँ पहिले पनि पुगेकी थिइन्। अपहरणको दुई दिनपछि करेनलाई खोज्दै सहरका विभिन्न ठाउँ भौंतारिँदा उनी आफ्नी ठूली छोरीलाई लिएर त्यो सुनसान ठाउँ पुगेकी थिइन्।
पक्की सडक सकिएर धूलेबाटो सुरू हुनेबित्तिकै एउटा बार्बिक्यू रेस्टुरेन्ट छ। त्यसको नजिकै बस्ने इल्भिया युलिजा बेटनकोर्टसँग मिरियमले करेनका बारेमा सोधपुछ गरेकी थिइन्। त्यति बेलासम्म यो घटना सहरका धेरैलाई थाहा भइसकेको थियो। बेटनकोर्टले भने यसबारे अनभिज्ञता देखाइन्, मिरियमसँग सिधा मुख कुरा पनि गरिनन्।
आखिरमा त्यही ठाउँनजिकै करेन र अरू थुप्रै व्यक्तिका शवको अवशेष फेला परेपछि मिरियमले झट्ट बेटनकोर्टलाई सम्झिइन्। त्यस दिन उनको हिच्किचाहट, अलमल र हतासा मिरियमलाई झल्झली याद आयो। उनलाई लाग्यो, पक्कै पनि बेटनकोर्ट घटनाबारे जानकार हुनुपर्छ।
मिरियमलाई प्रहरी अनुसन्धानप्रति भर थिएन। जसरी उनले आफ्नो भेष र परिचय बदलेर सामालाई पछ्याएकी थिइन्, त्यसैगरी बेटनकोर्टको पछि लाग्न थालिन्।
धेरै दिनको मिहिनेतपछि उनले थाहा पाइन्, करेनलाई अपहरण गर्ने आपराधिक गिरोहका एक सदस्यसँग बेटनकोर्टको प्रेम सम्बन्ध रहेछ। त्यति बेला बेटनकोर्टका प्रेमी जेलमा थिए। बेटनकोर्ट कुनै न कुनै दिन प्रेमीलाई भेट्न अवश्य जेल जानेछन् भन्ने मिरियमले अनुमान लगाइन्। यही अनुमानका आधारमा उनी हप्तौंसम्म जेल अगाडि कुरेर बसिन्।
नभन्दै एकदिन बेटनकोर्ट प्रेमी भेट्न जेल आइन्।
मिरियमले प्रहरीलाई खबर गरिन्। प्रहरीले बेटनकोर्टलाई पक्राउ गर्यो। उनले करेनको अपहरणबारे आफू जानकार रहेको बयान दिइन्। यो पनि भनिन्, 'फिरौतीको निम्ति केही फोन कलहरू मेरै घरबाट गरिएका थिए।'
यसरी महिनौं–महिना अपराधीहरूलाई पछ्याउँदै, उनीहरूका बारेमा थाहा पाएसम्मका सानोभन्दा सानो सूचना बटुल्दै मिरियमले आफ्नो डायरी भरिन्। यसबीच थुप्रै व्यक्ति पक्राउ परे। कतिपय भने आपराधिक गिरोह छाडेर सामान्य जीवनमा फर्किएका थिए। कोही ट्याक्सी चलाउन थालेका थिए, कोही ग्यास डेलिभरी गर्थे त कोही टेक्साससँग जोडिएको सहरमा फूल बेच्न थालेका थिए।
मिरियमले ती सबैलाई पछ्याउन र पक्राउन कुनै कसर छाडिनन्।
आमाको मुख हेर्ने दिन
मिरियम रोड्रिगेजले मेक्सिकोको त्यस्तो संगठित अपराधविरुद्ध आवाज उठाएकी थिइन्, जसको अगाडि प्रहरी–प्रशासनसमेत लाचार थियो।
उनी छोरीलाई न्याय दिलाउन प्रहरीझैं अनुसन्धानमा लागेकी थिइन् र प्रहरीलाई कारबाही गर्न बाध्य पारेकी थिइन्। साथीहरू एक–एक गर्दै पक्राउ पर्न थालेपछि आपराधिक गिरोह मिरियमसँग चिढिएको थियो। उनलाई ज्यानको धम्की आउन थाल्यो। उनले सरकारसँग सशस्त्र सुरक्षा माग गरिन्।
सन् २०१७, आमाको मुख हेर्ने दिन। त्यसको ठ्याक्कै एक महिनाअघि आफ्नो सूचीमा रहेको अन्तिम निशाना पछ्याउने क्रममा मिरियमको खुट्टा भाँचिएको थियो। उनी घरमै आराम गरेर बसेकी थिइन्। बैसाखी टेकेर वरपर हिँडडुल गर्थिन्।
राति करिब साढे १० बजेको थियो। मिरियमका श्रीमान टेलिभिजन हेरेर बसेका थिए। बाहिर गोली चलेको आवाज सुनियो। उनी हड्बडाउँदै निस्के। सडकमा मिरियम रगतको आहालबीच उँधोमुन्टो पछारिएकी थिइन्। उनको एउटा हात पर्सभित्र थियो, जसमा रहेको चमचमाउँदो पिस्तोल उनले झिक्नधरि भ्याइनन्।
प्रहरीका अनुसार सेतो निशान ट्रकमा आएका हत्याराले मिरियममाथि तेह्र राउन्ड गोली चलाएका थिए।
मिरियमका छोरा लुइस। उनी आफ्नी आमाले सुरू गरेको अभियानलाई निरन्तरता दिइरहेका छन्। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्सयो घटना भएको साढे तीन वर्ष नाघिसक्यो। मेक्सिकोको उत्तरी सहर सान फरनान्डोमा आज पनि मिरियम रोड्रिगेजलाई साहसकी प्रतिरूप मानिन्छ। छोरीको अपहरण र हत्यामा संलग्न व्यक्तिहरूलाई उनले जसरी आफैं अनुसन्धानकर्ता बनेर पक्राउ गराइन्, त्यसको कदर गर्दै मध्य–सहरको सेन्ट्रल प्लाजामा धातुको प्रतीक स्थापना गरिएको छ। आपराधिक गिरोहविरुद्ध उनले सुरू गरेको अभियानलाई आज उनका छोरा लुइसले निरन्तरता दिइरहेका छन्।
मिरियमले आफूजस्तै परिवारका सदस्य गुमाएका पीडितहरूको समूह बनाएकी थिइन्। लुइसले त्यही समूहसँग मिलेर अपराधी पत्ता लगाउने र पक्राउ गराउने काम गर्दै आएका छन्। स्थानीय प्रहरीले पनि मिरियमका हत्यारा पत्ता लगाएरै छाड्ने बाचा गरेको छ।
'आमाले जे गल्ती गर्नुभयो, म त्यो गल्ती गर्दिनँ,' लुइसले भने।
मिरियमको हत्या भएको करिब एक महिनापछि प्रहरीले करेन काण्डमा जोडिएकी अर्की महिलालाई पनि पक्राउ गर्यो। उनका बारेमा प्रहरीलाई सूचना दिने मिरियम नै थिइन्।
उनलाई आफ्नो अनुसन्धान क्रममा थाहा भएको थियो, करेनलाई अपहरणपछि कोठामा थुनेर यातना दिने तिनै महिला थिइन्। उनी करेनलाई बक्सिङ ब्यागजस्तो झुन्ड्याएर मुक्का बर्साउँथिन्।
मिरियम रोड्रिगेजले मृत्युपछि पनि छोरीको अपहरण र हत्याको प्रतिशोध लिएरै छाडिन्।
मिरियम रोड्रिगेजको शव गाडिएको ठाउँ। तस्बिर: न्यूयोर्क टाइम्स
