त्यस ठाउँसँग जोडिएका मेरा स्मृतिहरू
माटोको सुवास बोकेका दिनहरू
नाङ्गा खुट्टाले छोएको आँगन
र मौनतासँग कुरा गर्ने साँझहरू
अब केही थान याद बनेर
मनको कुनामा निदाइरहेका छन्!
त्यो घर, त्यो आँगन
आँगन छेउको सानो बारी-
जहाँ हरेक मौसमले
मेरो नाम बिस्तारै उच्चारण गर्थ्यो
सायद अझै पनि कुनै अधुरो
प्रतीक्षामा मलाई पर्खिरहेको छ होला!
त्यो ठाउँ अब-
समयको भीडमा हराएको एउटा ठेगाना बनेको छ
नक्साबाट मेटिएको
तर मनको सबैभन्दा पुरानो कुनामा
अझै उज्यालो बलेको नाम।
जहाँ पुग्ने बाटोहरू वर्षौँअघिको
धुलोले ढाकिएका छन्
खुट्टाका चिन्हहरू समयले बगाएर लगिसकेको छ
तर हरेक रात म त्यहीँ पुग्छु
आँखा बन्द गरेर
सम्झनाको भर्याङ उक्लँदै!
माटोको सुवास बोकेका बिहानहरू
नाङ्गा खुट्टाले छोएको चिसो आँगन
घामसँग लुकामारी खेलेका दिउँसोहरू
र मौनतासँग कुरा गर्ने
लामा–लामा साँझहरू!
त्यो मौनता कहिल्यै खाली थिएन
त्यहाँ सपनाहरू सास फेरिरहेका थिए
अभिव्यक्ति खोजिरहेका शब्दहरू
भित्ताभरि टाँसिएका थिए
र समय
ढोका बाहिर पर्खिरहेझैँ
धैर्य भएर उभिएको थियो!
त्यो घर...
ढुङ्गा र माटोको मात्र संरचना होइन
त्यो मेरो पहिलो विश्व थियो
जहाँ डर पनि चिनेको थियो
र भरोसा पनि।
त्यो आँगन...
जहाँ घामले हरेक बिहान
मेरो निधार छोइरहन्थ्यो
जहाँ हाँसोहरू माटोमै खस्दै हुर्किन्थे
र आँसुहरू मौन भएर माटोसँगै हराइदिन्थे!
आँगन छेउको त्यो सानो बारी
जहाँ हरेक मौसमले फरक भाषा बोल्थ्यो
कहिले हरियालीको गीत
कहिले सुक्खा पीडाको कथा
तर सधैँ
मेरो नाम बिस्तारै उच्चारण गर्थ्यो!
समय फेरियो, मानिसहरू फेरिए
म आफैँ पनि त अर्कै म बनेर टाढा हिँडिसकेँ
तर त्यो ठाउँ
कहिल्यै पुरानो भएन
बरु हरेक वर्ष झन् नयाँ सम्झनाजस्तै
मनभित्र उम्रिरह्यो!
आज म भीडमा छु, अर्काको देश
अर्काको आकाशमुनि
जहाँ भाषा फरक छ, हावा फरक छ
तर मनको खालीपन
उस्तै छ!
कहिलेकाहीँ थकित साँझहरूमा
आँखा चिम्म गर्दा त्यही आँगन फर्केर आउँछ
त्यो घर ढोकामा उभिएर केही नबोली
मलाई हेरिरहेझैँ लाग्छ!
सायद त्यो ठाउँले मलाई दोष दिँदैन
न त गुनासो गर्छ
बस् कुनै अधुरो प्रतीक्षामा
अझै पनि मलाई पर्खिरहेको छ!
र म...
आजको म हिजोको त्यो संसार बोकेर
भोलिको अनिश्चिततासँग
सम्झनाको ठेगाना समातेर
चुपचाप हिँडिरहेछु!
-1746009348.jpg)
