आऊ,
तिमी व्यक्ति भएर होइन
उज्यालो बिहानी बनेर आऊ
धुम्मिएको आकाश चिरेर
यो देशमा सूर्यझैँ उदाऊ।
आन्तरिक द्वन्द्वले थाकेको यो देश
आमाको काखझैँ रित्तिएको छ
आँसु बगिरहेको छ पहाड–पहाडमा
तिमी रुमाल होइन
आशाको वर्षा बनेर आऊ।
चुँडिएका डोरीझैँ
फुटेका विश्वासहरू जोड्न
सिलाइको सुई बनेर आऊ
रङ्गहीन राजनीतिमा
एक रङ्गिन सपना टाँसिदेऊ।
शान्ति यहाँ शब्द मात्र छ
तिमी मौन औषधि बनेर आऊ
घाउमा बिस्तारै लागिदेऊ
देशको दुखाइ
नबोली कम गरिदेऊ
परदेशिएका जवानहरू
आकाशमै हराइरहेका छन्
तिमी सुरक्षित गुँड बनेर
उनीहरूलाई फर्काइदेऊ।
बाँझो जमिनमा
कलकारखानाका बीउ छर्न
तिमी पसिना बनेर खस
देशको समृद्धिको अन्न
यही माटोमा उम्रियोस्।
जातको पर्खाल
र गरिबीको खाडलमाथि
तिमी सेतु बनेर उभिऊ
मान्छे–मान्छेबिच
फेरि मानवीय दूरी घटाऊँ।
नेताहरू नाप्ने
तराजु बनेर आऊ
मतदानलाई
न्यायको कसी बनाइदेऊ
लैङ्गिक अन्धकार चिर्न
दीपक बनेर जल
अँध्यारो आकाशलाई
पूरा उज्यालो देऊ।
भ्रष्टाचारको अँध्यारो वनमा
तिमी नडराउने सिंह बन
जालझेलको जङ्गल काट्न
धारिलो तरबार बनेर आऊ
तिमी एउटै शरीर होइन
सारा नेपालीको साझा आत्मा बनेर आऊ
र यो थाकेको देशलाई
फेरि विकासमा हिँड्न सिकाऊ।
-1746009348.jpg)
