एकान्तमा सुस्तिरहेका खण्डहरले
आफ्ना भाँचिएका दाँत देखाउँदै
मलाई सोधे—
‘के यो नयाँ युगले
मेरो मृत्युलेख लेखिसक्यो?’
म चुप लागेँ।
एउटा ढुङ्गामा अड्केको
वर्षौँको धूलोले मात्र उत्तर दियो—
‘हामी मर्दैनौँ, हामी बदलिन्छौँ।’
अचानक आकाश फुट्यो
पानीले आफ्नो इतिहास
हाम्रो खुट्टामा राखिदियो
‘म विनाश होइन’
बाढीले कानमा भन्यो
‘म एउटा अनिवार्य प्रेम हुँ,
जसले तिम्रो जडतालाई
आँसुले नभएर
जीवनले धुन्छ।’
हामीले बनायौँ एउटा नयाँ भाषा—
ढुङ्गाको ब्रह्माण्ड र पानीको तत्त्व ज्ञानबिच
प्रत्येक भत्किएका भित्तामा
नयाँ सम्भावनाको बीज रोप्दै
हरेक लहरमा
पुरानो सत्य बाँध्दै।
‘यहाँ कुनै पराजय छैन’
हाम्रो संवादले भन्यो।
‘यहाँ त एउटा अनन्त आलिङ्गन छ
जसले अन्त्यलाई सुरुभन्दा
अझ सुन्दर बनाउँछ।’
अब म बिहान उठ्छु
आँखामा बाढीको दर्पण लिएर
खुट्टामा खण्डहरको छाया बोकेर
मेरो हृदयमा दुई चिन्ह छन्—
एक भन्छ 'सम्झना'
अर्को भन्छ 'आशा'।
र म बिचमा उभिएँ—
एउटा जीवित सेतु
एउटा चलिरहेको कविता।
-1746009348.jpg)
